Styl życia i zachowanie

Hej, Zmierzchofani.

Dzisiaj kolejna część cyklu o wilkołakach. 

Dowiecie się kiedy wilkołak może zabić drugiego wilkołaka i jaką pozycję w plemieniu zajmuję wilk Alfa.

Miłego czytania!

STYL ŻYCIA I ZACHOWANIE

Struktura plemienna:

Quileuci żyją w grupie w rezerwacie Lu Push. Na czele plemienia stoi starszyzna. W skład plemienia wchodzą wszyscy, których przodkowie również należeli do plemienia Quileutów. Wataha jest podgrupą w plemieniu; każdy jej członek jest jednocześnie członkiem plemienia, ale większość członków plemienia do niej nie należy. Co więcej, większość członków plemienia nie jest świadoma istnienia wilkołaków. Tylko starszyzna oraz sfora znają sekret. Rada starszych ściśle współpracuje z watahą, ale za członków sfory uznaje się tylko tych, którzy posiedli zdolności przeobrażania. Przywódca sfory jest znany jako Alfa. Rola wilka Alfa jest dziedziczna; najstarszy potomek wilka Alfa ma prawo stać się kolejnym przywódcą watahy. Jeśli jednak z jakiegoś powodu nie zechce zająć należnej mu pozycji w sforze, tytuł przywódcy może przejść albo na kolejnego najbliższego krewnego poprzedniego wilka Alfy, albo na kolejnego najstarszego członka sfory. W takiej sytuacji każdy członek watahy musi zdecydować, czy poprze nowego kandydata na wilka Alfa. Jeśli nowy wilk Alfa uzyska poparcie, może przejąć kontrolę nad sforą i żadnemu z jej członków nie wolno się sprzeciwiać jego rozkazom. Zgodnie z tradycją plemienną wilk Alfa jest nie tylko przywódcą sfory, lecz również wodzem całego plemienia. Jako że obecnie plemieniem rządzi rada starszych, Alfa zajmuje pierwszorzędną pozycję wśród starszyzny, mimo młodego wieku.

Jednym z czynników decydujących o tym, którzy członkowie plemienia przeobrażają się w wilkołaki, jest liczba wampirów w okolicy. W historii Quileutów wataha liczyła zaledwie trzy wilki. Ponieważ większość wampirów podróżuje samotnie lub w parach, nigdy nie trzeba było więcej niż trzech wilkołaków, by chronić terytorium Quileutów. Odkąd jednak w pobliżu osiedliła się większa grupa wampirów, w wilkołaki przemieniają się nie tylko ci członkowie plemienia, których z poprzednią sforą łączą silne więzy krwi. Każdy członek plemienia w jakikolwiek sposób spokrewniony z wilkami z poprzedniej watahy ma szansę dołączyć do sfory. Gdy do istniejącej grupy wampirów dochodzą nowe, w wilkołaków nabierają znaczenia nawet słabsze więzy krwi.

Niedawno w wyniku zwiększenia populacji wilkołaków z plemienia Quileutów i związanych z tym napięć sfora rozdzieliła się na dwie grupy. Po raz pierwszy w historii Quileutów istnieją teraz dwa wilki Alfa, a każdy z nich przewodzi własnej sforze. W dwóch watahach jest łącznie siedemnaście wilków.

Hierarchia:

Wataha ma dość skomplikowaną strukturę, która pomaga wilkołakom skutecznie się zorganizować w każdej sytuacji. Absolutna władza, jaka dzierży przywódca sfory, sprawia, że w walce wilkołaki nie mają sobie równych, a jeśli coś się przytrafi wilkowi Alfa, nie ma problemu, co robić dalej. Sfora ani na chwilę nie traci skuteczności.

Każdy wilk Alfa ma swojego zza stępce – drugiego basiora watahy – który w razie potrzeby natychmiast przejmuje kontrolę. Następny w kolejności jest trzeci wilk, który przejmuje dowództwo, jeśli, dwa pierwsze nie są w stanie tego zrobić.

W licznej sforze drugi i trzeci wilk maja swoich zastępców i tak dalej, aby każdy członek sfory wiedział, kto przejmuje po nim obowiązki w razie wypadku. W dużej sforze podczas walki wilki dzielą się na grupy po trzy.

Wpojenie:

Niektóre wilkołaki doświadczają w swoim życiu więzi zwanej wpojeniem – polega ono na tym, że bezwarunkowo przywiązuje się do człowieka płci przeciwnej. Istnieje kilka teorii wyjaśniających wpojenie. Jedni wierzą, że wpojenie gwarantuje przekazanie genów wilkołaka; inni są zdania, że ma na celu stworzenie większych, silniejszych wilków w kolejnym pokoleniu. Same wilkołaki nie maja pojęcia, dlaczego tak się właśnie dzieje.

Wpojenie występuje dopiero po pierwszej przemianie w wilkołaka. Może się przydarzyć każdemu, bez względu na wcześniejsze zaangażowanie uczuciowe. Dochodzi do niego już podczas pierwszego spotkania wilkołaka z człowiekiem, którego ma sobie wpoić; jeśli  wilkołak nie zareaguje na człowieka przy pierwszym spotkaniu po przeminie, to znaczy, że już nigdy nie wpoi sobie akurat tej osoby Jeśli jednak kogoś sobie wpoi , to już nie ma odwrotu. Od pierwszej chwili, kiedy wilkołak ujrzy osobę, którą ma sobie wpoić, robi wszystko, żeby sprawić jej przyjemność i chronić ją. Wszelkie zobowiązania staja się mniej ważne, nawet te wobec sfory.

Relacja między wilkołakiem a człowiekiem, z którym łączy go wpojenie, polega na całkowitej akceptacji i wsparciu ze strony wilkołaka. Nie liczy się wiek ani warunki życiowe wpojonej osoby – wilkołak automatycznie staje się tym, czego chce i potrzebuje wpojona mu osoba. Nie ma przy tym znaczenia jego wolna wola. Jeśli wpojony człowiek jest bardzo młody, wilkołak darzy go platonicznym uczuciem i staje się jego towarzyszem zabaw i obrońcą. W miarę jak osoba ta rośnie i dojrzewa, wilkołak instynktownie dopasowuje swoją rolę do zmieniających się potrzeb.

Żadnemu wilkołakowi nie można zabić osoby, którą wpoił sobie inny wilkołak. Takie działanie byłoby szkodliwe nie tylko dla wilkołaka dotkniętego stratą, lecz również dla całej watahy. Z uwagi na telepatyczną komunikację między wilkołakami każdy członek sfory odczuwałby ból wilkołaka, który utracił wpojoną osobę. Nawet gdyby śmierć tego człowieka nastąpiła w wyniku wypadku, oba wilkołaki bezpośrednio zaangażowane w sprawę walczyłyby ze sobą na śmierć i życie.

Rosalie